Tak więc nasza podróż dobiega końca. I nawet jeśli jest to tylko 3-tygodniowa przygoda, której większość już za nami, nie mogę się oprzeć wrażeniu, jakbym była tutaj zdecydowanie dłużej. Chyba to ciągłe poczucie teraźniejszości sprawia, że tak odczuwam. Żegnając przeszłość, dając przyszłości przyjść w swoim czasie, liczy się tylko teraźniejszość. Tak tutaj ludzie wydają się żyć. Niewątpliwie skupieni na chwili. Każdy dzień i każda minuta się liczy. Nie ma pośpiechu, aby myśleć co będzie jutro, ponieważ każdy moment ma swoją kolej.
Nigdy nie czułam się tak obecna w momencie, jak tutaj w Myanmar. Wtopiona w uczucie, którym mnie darzy ten stan, bez znaczenia czy czuję się radosna czy smutna. Każda bowiem emocja ma prawo przepłynąć przez chwilę, która jest obecna.
